Over mijn paarden
Mijn toppers Bert en Bart. Beide verwaarloosd/mishandeld en overgenomen vanuit de dierenbescherming. Door hun ben ik er eigenlijk achter gekomen dat ik paardengedrag super interessant vind, en dat ik ze dan ook echt heel graag help en vertrouwen geef. Ik was nog super jong toen ik ze kreeg. Beide doodsbang. Ik wilde ze zo graag borstelen, aaien, met ze wandelen. Maar dat kon niet, ze durfde niet bij mij in de buurt te komen... Toen begon ik te leren dat kleine stapjes, juist hele grote stappen konden zijn. Na twee dagen kon ik Bert (het vosje), van een afstand een snoepje uit mijn hand laten eten. Dol gelukkig was ik. Met Bart duurde dit helaas langer, en waar Bert heel bang was, werd Bart heel agressief. Hij viel me aan. Ik was bang voor mijn eerste eigen pony... Ik begon Bert met het leren van de kleine dingen zoals borstelen en een halstertje om doen. Maar toen, werd Bert doodziek. Hij had een erge wormenbesmetting, spoelwormen. Hij kon niet meer op zijn benen staan en wilde niks eten of drinken. Elke keer als hij probeerde op te staan, viel hij om. We moesten hem helpen door hem omhoog te trekken. Helaas begon Bart hem ook aan te vallen. Ze konden niet meer samen staan en het was überhaupt de vraag of Bert er bovenop zou komen. Na maanden lange zorg, stond Bert voor het eerst weer helemaal zelf op. Maar het was alsnog een lange weg. In die periode kon ik dus vooral wat met Bart doen. Ik was zo bang voor hem, maar weg doen was ook geen optie. Op een gegeven moment ging er een knop om bij mij. Dit ging zo niet langer. Op die jonge leeftijd lukte het mij om mezelf ervan te overtuigen dat ik dit wilde. Ik wilde geen pony die boos tegen mij deed. Ik wilde een pony waar ik alles mee kon doen. Ik ging dezelfde kleine stapjes maken zoals ik met Bert deed, tot ik uiteindelijk alles met hem kon. Hij leerde dat hij mij kon vertrouwen, en dat hij zijn angst niet in agressie om hoefde te zetten. Toen ze 3 jaar waren begon ik met vrijheidsdressuur. Beetje bij beetje leerde ik ze alle trucjes en oefeningen. Ondertussen heb ik ze al bijna 11 jaar en kan ik lezen en schrijven met ze. Niks is te gek, zij vertrouwen mij, en ik vertrouw hun. ♥
Ahhhh, Baroc, een heel bijzonder paardje. Baroc kwam op mijn pad als een 4.5 jarige, 'onbeleerde' pony. Ik was meteen verliefd op hem. Toen ik hem eenmaal gekocht had bleek wel dat ik een paard had gekocht met grote gedragsvragen. Blijkbaar komt hij uit de handel, hij had flink wat littekens en uiteindelijk heeft de dierenarts mij ook verteld dat zijn castratie waarschijnlijk niet door een dierenarts is gedaan... Jeetje, ik wil niet weten wat hij heeft mee gemaakt. Hij was ook agressief, het leek uit frustratie te komen. Niet gek met zo'n verleden, maar wel gevaarlijk. In die tijd dacht ik dat ik sterker moest zijn dan hem, dat ik de baas was en hij naar mij moest luisteren. Ik kreeg zoveel meningen van buitenaf. Ik ging met mijn paard om zoals andere zeiden dat ik moest doen (met natuurlijk mijn eigen draai er aan). Maar ik wist niet beter. Spijt dat ik hem geen fijne eerste 1/2 jaar bij mij heb gegeven. En ook toen ging er een knop bij mij om. Die kleine stapjes bij Bert en Bart, waarom deed ik dat niet bij hem? Waarom verwachtte ik bij hem dat hij meteen alles zou kennen? Dat hij meteen naar mij zou luisteren? Waarom had ik überhaupt verwachtingen van een paard met zo'n verleden? Dus, terug naar de basis, terug naar mezelf. Leuke dingen gaan doen, Mensen leren vertrouwen, zachte handen, lol met je knol. Ik ben met hem bitloos gaan rijden omdat ik mij daar fijner bij voel. Ik merkte dat ik hem op die manier meer vrijheid gaf, ik ben naar hem gaan luisteren. Wil je het niet? Doen we het niet. Ik heb er nu een over enthousiaste golden retriever voor terug gekregen. Een paard dat wel graag aan mijn zijde staat en wel graag samen wil werken met mij. Van een paard die ik geen week stil kon laten staan (omdat ik dan echt moest vasthouden voor mijn leven), naar een paard waar ik gewoon bitloos op kan stappen als hij even vakantie heeft gehad. Natuurlijk is het nog steeds niet altijd perfect. Ook hij blijft een paard met een verleden. Maar zolang ik naar hem blijf luisteren zit het goed. Ik vertrouw hem, en hij mij. Zijn hele gedrag is veranderd. Eerst was het echt vasthouden, anders vloog je er af. En ook al kan hij nog steeds zijn konijnenhupjes maken, of een gek voorwerp op buitenrit eng vinden, alles kan met een los teugeltje. Goede dingen kosten tijd, veel tijd. En als jij een paard de tijd geeft, zal je ervoor beloond worden, net zoals dat bij mij is gebeurd met deze 3 prachtige paarden. ♥
Neem contact op voor een behandeling
Wil je meer informatie of een afspraak maken voor een behandeling voor jouw paard? Neem dan nu contact op!